O martelo de orellas

As campás de Chandrexa repenicaban sons de festa en honor á virxe da Asunción. Os foguetes, de cando en vez, asubiaban por riba dos tellados da parroquia, disipando os nubeiros daquela tarde abafante de bochorno. De súpeto, a iso das cinco, uns berros esgazados de muller espertaron aos veciños do repouso soporífero: o monte no Valdocán comezaba a fumegar. Silvestre había dous días que lle pedira prestado o martelo a unha veciña: "Escoita, Rosa, cumpríame o teu martelo de orellas, que teño que arrincar un cravo dun asunto", díxolle.

O home andaría polos trinta e tantos anos: achaparrado de figura, solteirón e pecho de carácter, certo; mais como xornaleiro trala gancha na cava das viñas que baixan brincando de socalco en socalco até bicaren a auga do Sil era o primeiro en darlle cabo á fileira dun beiril. Algunhas mulleres que facían a colada no lavadoiro de Maraván comentaban que Silvestre andaba facéndolle as beiras a Belinda, cando andaba coas vacas no monte, e que ela seica ría coma unha parviña ao seu carón xogando aos médicos...

Aquela tarde de bochorno terminou por trastornar o siso a Silvestre: noites longas sen pegar ollo, dando voltas e viravoltas no xergón de follas de millo como un can con pulgas que non ve xeito de acomodarse.
Duns meses a esta parte, a súa semente, como o lévedo que fermenta a masa do pan e faina medrar, estaba obrando a mesma metamorfose na barriga da Belinda. Isto hai que paralo!, berrou desesperado, arreándose unha lapada por riba dos ollos.
Estaba avisado de non fochicar na Belinda, con perdón, mais era un home falto de vontade. "Vai ser a última vez que te hei de chingar", prometíalle un día tralo outro antes de acabar montado encima da rapaza nun leito de follas no corazón dunha leira sementada de millo: chegando o apertón das hormonas, babexaba coma un marrao que mesmo había de dar noxo velo; mais logo da catarse, en troques, quedaba tranquilo coma un boi manso ata que o mesmo diaño lle volvese a dar fol.
"Como te volvas deitar coa miña nena, heiche de cortar os collóns co coitelo da facer a poda para que lle sirvan de merenda aos cans", díxolle o varudo pai da Belinda unha tarde que acudira ao seu encontro, no fondo dunha carrioza dun camiño de ferradura, armado cunha forquita de tres gaios de cargar a herba e de achegar as gavelas de toxos ao alto do carro.
No clímax da loucura, co martelo de orellas do pai da veciña que fora carpinteiro, asestoulle dous golpes na sen a coitada Belinda deixándoa seca no sitio cos ollos acendidos co brillo da inocencia, ollando o ceo. "Morreu coma un paxariño", dicía a súa nai chorando bágoas dos ollos.
Axiña, o mozo asasino, bufando coma un becerro pechado nun cortello, arrastrou o corpo inerte para deitalo encima dunha pila de achas que había degalladas no recanto dun souto, logo apañou unha puñada de fentos, procurou o chisqueiro no peto, axustou mecha, chiscou na roda, soprou na brasa e pegou lume á pobre Belinda que levaba, dentro de si, o froito do seu pecado.
O aire que rubía do Sil espallou as labaradas do lume, pintado de negro o leito de follas da leira de millo.
Un día de San Martiño, Silvestre volteou da cadea de Santoña no coche de liña lucindo a mesma roupa, esvaecida e encollida, de nove anos atrás de cando fora preso. Ao entrar na tenda do Carreño, os nenos do lugar que ollaban a chegada do coche Barreiros quedaron cos ollos abertos coma pratos mirando en fite ao monstro, arreo recreado co maxín ceibe do soño como un lobishome, desilusionados coa realidade dun coitado monicreque.
Entón, dixo o expresidiario rompendo o silencio daquel velorio: "Boas tardes!" Os veciños baixaron a cabeza. Ninguén contestou.
Aos poucos, a xente foi desaparecendo. Polo que Silvestre, que retornara do cárcere mainiño e purificado, coa cabeza gacha achegouse ao mostrador de madeira: sacou do peto un vurullo pequeno de cartos, despregou os billetes un a un, sinalou unhas chancas do 42, que colgaban dun pontón do teito da tenda-cantina, pediu un puñado de cravos, botou as zocas ao ombreiro e desapareceu pola porta coma un can vagabundo.  Parada
de Sil, lembranzas dun neno.
Eduardo Prieto Casares